(…) Iako se u današnjem Beču o većim praznicima u pravoslavnim crkvama, a svakog petka u turskim i ostalim podrumskim džamijama često okuplja više vernika nego u velikim bečkim crkvama, katoličanstvo je u Austriji i u Beču i dalje vrlo uticajno i moćno. (…) Pored dobrotvornih priloga pojedinaca, crkveni porez omogućava i postojanje organizacije pod imenom “Caritas”, koja je i mnogim strancima već pomogla i savetom i delom. Katoličkoj crkvi i njenom vaspitanju došljaci treba da zahvale i na tome što među Bečlijama postoji toliki broj angažovanih i požrtvovanih pomagača koji ih neumorno prate i štite, dok ne znaju jezik i ne poznaju sistem. Mnogi od njih to nikada ne bi priznali, a neki su i zaboravili da jedan od razloga za njihov angažman sigurno predstavlja i solidno katoličko vaspitanje, koje su od malih nogu sticali u svom roditeljskom domu. Čim se dokopaju Beča mnogi takvi mladi katolici iz provincije odmah istupaju iz crkve, a deo ih se preko noći preobražava u ateiste koji preziru sve predrasude i obožavaju sve naroda sveta. Ima među njima, naravno, i uverenih bezbožnika pa čak i pravih komunista, ali većinu auslenderskih pomagača sačinjavaju lepo vaspitani katolici koji bližnjem ne pomažu samo zbog ideologije nego i zato što je to red i po crkvenom i vaspitnom slovu.
